Drużyna Kotołaka - Kolorowe sowy

Hej Kochani tu Sady. Dawno nie opowiadaliśmy co słychać u naszej drużyny! Poprzednie przygody znajdziecie tutaj: <KLIK>

Kotołak musiał mieć jakieś zadatki na ornitologa. Był prawdziwym miłośnikiem wszystkich ptaków. Kiedy tylko zobaczył jaką sikorkę lub wróbla oczy mi się świeciły i gorączkowo machał ogonem. Czasem nawet wydawał z siebie dziwne dźwięki, ale speszony szybko przestawał, widząc, że przyjaciele przyglądają mu się z niepokojem.
Nic więc dziwnego, że uparł się, by w marcową noc wybrać się na wędrówkę do lasu i obserwować sowy w czasie okresu godowego. Stwierdził, że będzie to niesamowita i mrożąca krew w żyłach przygoda.

Otulający przyjaciół mrok lasu faktycznie tworzył magiczną atmosferę. Kotołak skradał się zafascynowany, nadsłuchując. Elf cichutko szedł za nim, a głośniejsze niż kroki było jego serce, bijące jak oszalałe z niepokoju. Tylko krasnolud człapał gdzieś z tyłu znudzony. Starał się być cicho ze względu na towarzyszy, ale prawdę powiedziawszy, ta przygoda wcale go nie fascynowała.

Nagłe głośne pohukiwanie sprawiło jednak, że cała trójka podskoczyła w miejscu. Na pobliskiej gałęzi wylądowały trzy sowy a każda niezwykła.

 – Odwiedziliście nas w Sowią Noc! Spełnimy wasze trzy życzenia – zahuczały jednogłośnie.
– To ja chcę żonę! – wystrzelił elf, nim reszta towarzyszy zdążyła go powstrzymać.
W tym momencie żółto-czerwona sowa odfrunęła.

 – Zmarnowałeś życzenie, a ja już obmyślałem jaką fajną przygodę chciałbym przeżyć – burknął krasnolud.
W tym momencie niebieska sowa również odfrunęła.

 – Obaj jesteście niemądrzy – odezwał się przywódca drużyny. – Potrzebujemy nowej broni!
Kiedy ostania sowa poderwała się do lotu, przyjaciele zrozumieli swoją bezmyślność.

 – A może kłamały – zaczął kotołak, ale przewał, bo dwa ptaki właśnie wracały. Jeden trzymał w szponach porządny miecz, drugi nadzwyczaj urodziwą elfkę. Swoje zdobycze upuścili u stóp towarzyszy. Elf w ostatniej chwili pochwycił w ramiona niewiastę.
– Ej! A ja? – mruknął krasnolud.
– Chwila! – zahuczały obie sowy.
Wtem dostrzegli, jak z daleka nadlatuje trzecia. Frunęła jak strzała i minęła towarzyszy, nie zatrzymując się, a za nią nadbiegała horda uzbrojonych po zęby goblinów.
– To on! – jeden z nich wskazał na kotolaka — to on zaatakował naszego Wielkanocnego Goblina! Teraz jeszcze ukradł nasz miecz!
Krasnolud najszybciej zrozumiał, że to jego przygoda.
– I tak łatwo wam go nie odda! – krzyknął i wymachując swoim młotem, rzucił się na wrogów.
Kotolak szybko do niego dołączył i rozpoczęła się zacięta walka. Elf wskoczył ze swoja elfka na drzewo, by stamtąd celować z luku do goblinów.

Przyjaciele zwycięsko wyszli z tej opresji. Kilka goblinów wycofało się, lecz jednemu z nich udało się odebrać swój miecz.
– Odpuśćmy – zarządził przywódca. – Ten miecz nieuczciwie ukradły sowy.
– Gdzie jest elf? – spytał krasnolud, nie to żeby się martwił, po prostu był ciekawy.
Elf również poobijany dołączył do towarzyszy, był jednak sam
– Co się stało z twoją przyszłą żoną?
– Ach, zostawiłem ją z goblinami.
– Jak to?
– Wiecie, ona była krucha i delikatna. Ja potrzebuję prawdziwej, mocnej kobiety, a ona zerkała ukradkiem na największego z tej bandy. Nie pasowaliśmy do siebie.
– Czyli wszystkie życzenia poszły na marne? – westchnął zrezygnowany kot.
– Oj tam, oj tam – krasnolud z czułością pogładził swój młot.


Jeśli tęsknicie za Drużyną Kotołaka zaglądajcie na nasz Fanpage. Co jakiś czas dodajemy komiksy z naszą maskotkową drużyną. Jeśli jeszcze nie widzieliście poprzednich pogrzebcie w galerii w zdjęciach z tablicy :) 
A w moje urodziny 22 marca będzie noc sów. Uczestniczycie w któreś w swoim mieście?